„Pytania do dietetyka”: Inulina i zdrowe jelita

Inulina i zdrowe jelita – dietetyk lubuskie Kamila Dulęba Dziębowska

Inulina ( skrobia omanu) jest polisacharydem. Składa się z wielu cząsteczek fruktozy. Na końcu długiego łańcucha znajduje się jedna cząsteczka glukozy. W wielu roślinach z rodziny astrowatych i selerowatych, inulina jest gromadzona jako magazyn energii potrzebnej do wzrostu tych roślin. Źródłem inuliny w żywności są korzenie i bulwy topinambura, cykorii, pasternaku i skorzonery. Mniejsze ilości tego cukru zawierają również czosnek, cebula, por oraz karczoch. Natomiast z produktów zielarskich inulina występuje w korzeniach mniszka pospolitego i łopianu większego.

Inulina nie ulega trawieniu w jamie ustnej, w żołądku czy w jelicie cienkim. Nie jest trawiona i wchłaniana również w jelicie grubym, ponieważ organizm człowieka nie posiada enzymu, który mogłyby ją rozłożyć. W końcowym odcinku przewodu pokarmowego (jelito grube) inulina ulega fermentacji pod wpływem działania pozytywnych bakterii ( bifidobakterium) w związku z czym następuje ich wzrost.

Obniża się ph w jelicie, wzrasta produkcja krótkołańcuchowych kwasów tłuszczowych do których należy maślan, octan i propionian. Kwas masłowy  jest podstawowym źródłem energii dla kolonocytów – komórek nabłonka jelitowego.

 Pomimo tego, że inulina jest cukrem zbudowanym z cząsteczek fruktozy, w przewodzie pokarmowym człowieka działa jak błonnik – nie jesteśmy w stanie strawić i wchłonąć tego cukru, dlatego nie podnosi on stężenia glukozy we krwi.

Topinambur, cykoria i pasternak powinny gościć często na stołach osób z zaburzoną gospodarką węglowodanową oraz u osób, które chcą dbać o zdrowe jelita.

1) S. SOBOLEWSKA1, E. R. GRELA1*, J. SKOMIAŁ2:Inulina i jej oddziaływanie u ludzi i zwierząt; 1 Instytut Żywienia Zwierząt i Bromatologii, Uniwersytet Przyrodniczy w Lublinie, Akademicka 13 2 Instytut Fizjologii i Żywienia Zwierząt PAN im. J. Kielanowskiego PAN w Jabłonnie.

2) Roediger W.E.: Role of anaerobic bacteria in the metabolic welfare of the colonic mucosa in man. Gut 1980; 21: 793‑798.